Flaga Polski 

(Flaga Państwowa Rzeczypospolitej Polskiej) – jeden z symboli państwowych Polski. Barwami Rzeczypospolitej Polskiej są kolory biały i czerwony, ułożone w dwóch poziomych, równoległych pasach tej samej szerokości, z których górny jest koloru białego, a dolny koloru czerwonego.

Barwy flagi złożone z dwóch poziomych pasów: białego oraz czerwonego są odwzorowaniem kolorystyki godła państwowego, który stanowi orzeł biały na czerwonym polu. Zgodnie z zasadami heraldyki pas górny reprezentuje białego orła, a dolny czerwone pole tarczy herbowej. Kolory te według symboliki używanej w heraldyce mają następujące znaczenie:

• Koloru białego używa się w heraldyce jako reprezentację srebra. Oznacza on także wodę, a w zakresie wartości duchowych czystość i niepokalanie.

• Kolor czerwony jest symbolem ognia i krwi, a z cnót oznacza odwagę i waleczność.

​

Godło (herb) Polski - orzeł biały na czerwonym tle. Orzeł jest biały i jednogłowy, ma złotą koronę, złoty dziób i szpony. W polskiej tradycji korona symbolizuje niezależność państwa. Głowa orła zwrócona jest w prawo. 

Współcześnie jest to chroniony prawem symbol państwa polskiego. Jego wizerunek widnieje na budynkach administracji publicznej wszystkich szczebli. Jest obecny w szkołach oraz sądach. Ponadto jest reprezentowany na  awersach polskich monet, a także koszulkach sportowców  reprezentujących Polskę

​

Hymn Polski

Oficjalnym hymnem państwowym jest polska pieśń patriotyczna z 1797 roku. Pierwotnie  hymn nazywany Pieśnią Legionów Polskich we Włoszech został napisany przez Józefa Wybickiego.

Obecnie hymn Polski nosi tytuł Mazurek Dąbrowskiego. Od 26 lutego 1927 oficjalny hymn państwowy Rzeczypospolitej Polskiej.

​

Jeszcze Polska nie zginęła,
Kiedy my żyjemy.
Co nam obca przemoc wzięła, 
Szablą odbierzemy.
  
Marsz, marsz, Dąbrowski, 
Z ziemi włoskiej do Polski,
Za twoim przewodem
Złączym się z narodem.
  
Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę,
Będziem Polakami,
Dał nam przykład Bonaparte,
Jak zwyciężać mamy.
  
Marsz, marsz, Dąbrowski…
  
Jak Czarniecki do Poznania
Po szwedzkim zaborze,
Dla ojczyzny ratowania
Wrócim się przez morze.
  
Marsz, marsz, Dąbrowski…
  
Już tam ojciec do swej Basi
Mówi zapłakany:
"Słuchaj jeno, pono nasi
Biją w tarabany."

 

W średniowieczu hymnem Polski była „Bogurodzica”.

Bogurodzica – najstarsza polska pieśń religijna i najstarszy zachowany polski tekst poetycki wraz z melodią. Utwór powstał w średniowieczu, najprawdopodobniej na przełomie XIII i XIV wieku. Pierwszy zapis tekstu pochodzi z 1407, wcześniej tekst mógł krążyć w obiegu ustnym. W 1506 roku tekst pieśni został dołączony do Statutów Jana Łaskiego z błędną informacją, że jej autorem jest św. Wojciech, ponieważ nie znał on języka polskiego.

 

Bogarodzica dziewica, Bogiem sławiona Maryja,

U twego syna Gospodzina matko zwolona, Maryja!

Zyszczy nam, spuści nam. Kyrieleison.

​

Warszawianka

W okresie Rozbiorów (i obecnie) pieśni „Warszawianka”, czy „Boże coś Polskę” śpiewane były jako symbol niepodległości Polski. Pieśń okresu Powstania Listopadowego 1831 r. „Warszawianka” po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku była jedną z kandydatek do miana hymnu państwowego. W okresie międzywojennym takty Warszawianki stały się sygnałem programu drugiego Polskiego Radia.

Oto dziś dzień krwi i chwały
Oby dniem wskrzeszenia był.
W tęczę Franków Orzeł Biały
Patrząc, lot swój w niebo wzbił.
Słońcem lipca podniecany
Woła na nas z górnych stron
Powstań Polsko, skrusz kajdany,
Dziś twój triumf albo zgon.
Refren:

Hej, kto Polak na bagnety!
Żyj swobodo, Polsko żyj!
Takim hasłem cnej podniety,
Trąbo nasza wrogom grzmij! (dwa razy)

​

Boże Coś Polskę
Pieśń narodowa autor Alojzego Felińskiego śpiewana pierwszy raz w 1861  roku w Warszawie pieśń okresu Powstania Styczniowego. Śpiewana do
dziś w czasie świąt narodowych przez wiernych w kościołach

 

Boże! coś Polskę przez tak liczne wieki
Otaczał blaskiem potęgi i chwały,
I tarczą swojej zasłaniał opieki
Od nieszczęść, które przywalić ją miały;
Przed twe ołtarze zanosim błaganie.
Ojczyznę wolna pobłogosław Panie!
Ty, coś ją potem, tknięty jej upadkiem.
Wspierał walczącą za najświętszą sprawę,

I chcąc świat cały mieć

jej męstwa świadkiem,
Wśród samych nieszczęść

pomnożył jej sławę:
Przed twe ołtarze...

​

Rota
Autor słów Maria Konopnicka. Pieśń bardzo popularną w czasie powstań narodowych XX wieku: wielkopolskiego w 1918, śląskich 1919–1921 oraz bezpośrednio po II wojnie światowej. Hymn organizacji polonijnych.

 

Nie rzucim ziemi skąd nasz ród,
nie damy pogrześć mowy.
Polski my naród, polski ród,
królewski szczep piastowy.
Nie damy by nas zgnębił wróg.
Tak nam dopomóż Bóg !
Tak nam dopomóż Bóg !

Do krwi ostatniej kropli z żył,
bronić będziemy ducha,
aż się rozpadnie w proch i w pył
krzyżacka zawierucha.
Twierdzą nam będzie każdy próg.
Tak nam dopomóż Bóg !
Tak nam dopomóż Bóg !

Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz,
ni dzieci nam germanił.
Orężem stanie hufiec nasz,
duch będzie nam hetmanił.
Pójdziem, gdy zabrzmi złoty róg.
Tak nam dopomóż Bóg !
Tak nam dopomóż Bóg !

Nie  damy miana Polski zgnieść,
nie pudziem żywo w trumne
Ojczyzny honor i jej cześć,
podniesiem czoło dumne
Ziemie odzyska ojców wnuk
Tak nam dopomóż Bóg!
Tak nam dopomóż Bóg! 

​

Co to jest - konstytucja?
Konstytucja to najwyzsze, najwazniejsze zrodlo prawa w panstwie. Konstytucja okresla podstawowe prawa dla panstwa, ktore sa wyrazem swiatopogladu i doswiadczen obywateli. Konstytucja tworzy ramy dla ustroju panstwowego, funkcjonowania organow panstwa oraz swobod i wolnosci obywateli ale rowniez obowiazkow i zakazow.
Wszystkie kolejne akty prawne, ktore tworza prawo powinny byc zgodne z konstytucja.
Na konstytucje moze powolac sie kazdy czlowiek zadajacy ochrony swoich praw. Oznacza to, ze konstytucje stosuje sie bezposrednio. Na strazy konstytucji stoi glowa panstwa, czyli prezydent. Prezydent ma czuwac nad przestrzeganiem Konstytucji. O tym czy stanowione prawo jest zgodne z Konstytucja decyduje specjalny sad konstytucyjny, zwany Trybunalem Konstytucyjnym.

 

Senat Rzeczypospolitej Polskiej – organ władzy ustawodawczej, druga izba (tradycyjnie określana jako izba wyższa) parlamentu Rzeczypospolitej Polskiej. Składa się ze 100 senatorów wybieranych w wyborach powszechnych, bezpośrednich i w głosowaniu tajnym, w jednomandatowych okręgach wyborczych na czteroletnią kadencję, rozpoczynającą się i kończącą wraz z kadencją Sejmu (jeśli kadencja Sejmu zostanie skrócona, skróceniu ulega także kadencja Senatu). W przypadku wygaśnięcia mandatu Prezydent RP zarządza wybory uzupełniające.

Bierne prawo wyborcze w wyborach do Senatu RP uzyskuje się w wieku 30 lat.

​

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej (Sejm RP), Sejm – izba niższa  dwuizbowego  parlamentu Rzeczypospolitej Polskiej; Izba Poselska wyłoniła się z Sejmu walnego w 1493; od uchwalenia ustawy nihil novi (1505) Sejm jest najwyższym organem władzy ustawodawczej w Polsce.

W III Rzeczypospolitej Sejm stanowi pierwszą izbę (tradycyjnie określaną jako izba niższa) polskiego parlamentu. Składa się on z 460 posłów, wybieranych w wyborach powszechnych, równych, bezpośrednich i proporcjonalnych, w głosowaniu tajnym (wybory pięcioprzymiotnikowe)[2]. Kadencja Sejmu, zgodnie z Konstytucją, trwa 4 lata; biegnie od dnia pierwszego posiedzenia nowo wybranego Sejmu i trwa do dnia poprzedzającego dzień zebrania się Sejmu następnej kadencji. Zakończenie kadencji może także nastąpić w wyniku jej skrócenia przez Prezydenta RP: obligatoryjnie (obowiązkowo), jeżeli procedura zasadnicza powoływania Rady Ministróworaz obie procedury rezerwowe zakończą się fiaskiem, lub fakultatywnie (nieobowiązkowo), jeżeli Prezydent, w ciągu 4 miesięcy od dnia przedłożenia projektu ustawy budżetowej Sejmowi przez Radę Ministrów, nie otrzyma jej do podpisu (na wydanie postanowienia w tej sprawie przysługuje głowie państwa czas 14 dni).

Bierne prawo wyborcze w wyborach do Sejmu RP uzyskuje się w wieku 21 lat.